de magische tuin van fifi en hans

Zoals Hans Smeekes schrijft in zijn boek ' Thuiskomen" in het verhaal "avond": 's Avonds heeft de natuur wel wat. Alsof alles tot rust komt en tegelijk ook weer niet. Er heerst een onderdrukte spanning ...

Windstil is het ineens. De hele dag heeeft het flink gewaaid en nu is het heel heel stil. Beangstigend stil bijna. De dag is terminaal.

De dag verbaast zich over zijn aanstaande einde. Zo snel alweer.
En de dag vindt dat hij net zo lekker bezig was. Hij was zo lekker druk en dan ineens het afscheid. Hij wordt er zelf stil van.

... en zo beschouwd zijn eigenlijk alle bloemen mandala's. Neem nou de hortensia's ... hagelwitte bollenmandala's. De bovenste witte bol probeert boven de rest uit te komen, wat aardig lukt, het lijkt wel of deze zich uitrekt om nog wat extra zonlicht te kunnen pakken. Binnenin miniscule blauwe hartjes en meeldraden.





... de oervarens achter mij willen zich vastgrijpen met hun uitstekende tentakels. Je ziet ze bijna groeien ("I can see the grass grow", een hallucinerende song uit de zestiger jaren), zo onvoorstelbaar snel ontwikkelt zo'n plant zich in één seizoen ...
... morgen een nieuwe dag, een nieuwe geboorte. Zo gaat dat altijd maar door. Een stroom van bardo's. De bardo's, de periodes, ze volgen elkaar in snel tempo op. Een stroom van bardo's. Een aaneenschakeling van momenten. Een continuüm ... (tot zover uit Hans z'n boek Thuiskomen).
... en wie steekt daar tussen de klavertjes haar eigenwijze neusje omhoog om nog een laatste groet te brengen aan de zon van vandaag?: Vrouwtje Piggelmee!!! Vlakbij de appelboom heeft ze daar haar huisje ... "huize piggelmee"... en daar is ze heel tevree mee ...